Toen regisseur Hugo Martin het leidende principe onthulde van "Stand and Fight" voor Doom: The Dark Ages tijdens Xbox's ontwikkelaar Direct eerder dit jaar, was ik onmiddellijk gefascineerd. Dit concept staat sterk in contrast met de hyper-kinetische, mobiele gevecht van de vorige titel van ID-software, Doom Eternal. Doom Eternal had echter één vijand die spelers dwong om deze strategie aan te nemen: de Marauder. Een polariserend figuur onder fans, de Marauder is een vijand waar ik persoonlijk dol op ben. Ontdekken dat de sleutel tot het bestrijden in Doom: de donkere eeuwen houdt in dat reageert op felgroene lichten - net als bij de Marauder - mijn opwinding voor het spel heeft opgenomen.
Wees gerust, DOOM: The Dark Ages valt je niet in frustrerende één-op-één gevechten zoals die met Eternal's Marauder. Terwijl je de Agaddon Hunter, een formidabele vijand met een kogelvrij schild en dodelijke combo -aanvallen zult tegenkomen, is de essentie van Eternal's uitdagende ontmoetingen zorgvuldig geïntegreerd in het kerngevechtssysteem van de donkere eeuwen. Elk gevecht belichaamt nu de strategische diepte van een Marauder -confrontatie, minus de irritatie.
De Marauder is een unieke tegenstander in het eeuwige doom. Meestal vereisen de gevechtsarena's van Eternal een constante beweging, jongleren tussen mindere vijanden en meer significante bedreigingen. De game wordt vaak beschreven als een managementuitdaging, waarbij spelers in staat zijn om middelen, ruimte en wapens te behandelen. De Marauder verandert het spel echter volledig. Deze formidabele vijand, gewapend met een bijl en een jachtgeweer, dwingt spelers om zich uitsluitend op hem te concentreren, vaak in geïsoleerde veldslagen. Wanneer hij verschijnt temidden van een grotere schermutseling, is de beste strategie om zijn aanvallen te ontwijken, de omliggende mobs vrij te maken en hem vervolgens direct te betrekken.
De Marauder van Doom Eternal is een van de meest controversiële vijanden in de FPS -geschiedenis. | Afbeelding Credit: ID Software / Bethesda
"Standing and Fighting" betekent niet stilstaan in doom eeuwig; Het gaat erom het slagveld te beheersen door strategische positionering. Benader de Marauder te nauw en hij zal je raken met een bijna-ondergodbare shotgun-explosie. Trek je te ver terug en hij zal je met gemakkelijker te ontwijken projectielen bundelen, maar je zult buiten bereik van zijn bijlzwaai zijn. Het cruciale moment komt wanneer hij zich voorbereidt om zijn bijl te zwaaien - zijn alleen kwetsbare moment. Zijn energieschild buigt alle geweervuur af, dus je moet jezelf perfect positioneren om het korte venster te exploiteren wanneer zijn ogen felgroen flitsen, wat je kans om te slaan aangeeft.
DOOM: The Dark Ages maakt ook gebruik van felgroene indicatoren, die hulde brengen aan de Hell-Like Projectile Volleys van de originele Doom's Bullet. Speciale groene raketten binnen deze volleys kunnen worden gepareerd met behulp van het nieuwe schild van de Doom Slayer en ze terugsturen naar de aanvallers. Aanvankelijk dient dit als een defensieve tactiek, maar zodra je het Rune -systeem van het Shield ontgrendelt, wordt Parrying een krachtig offensief hulpmiddel. Het kan vijanden verdoven met bliksemschichten of een automatisch gericht kanon op je schouder activeren.
Navigeren door de slagvelden van de donkere eeuwen omvat het aangaan van een reeks gerichte één-op-één ontmoetingen met verschillende formidabele demonen. In tegenstelling tot de Marauder -gevechten, is overleven hier niet alleen afhankelijk van het reageren op groene lichten. Je kunt vertrouwen op meer conventionele wapens om te slagen, maar het beheersen van de Shield Runes maakt het pareren van een essentieel deel van je arsenaal. Door het te integreren in uw gevechtsstrategie, zult u merken dat de Parry -mechanica in de donkere eeuwen de Marauder Battles of Eternal weerspiegelt. U moet de optimale afstand vinden, omdat demonen geen projectielen van dichtbij lanceren, en wanneer groene bollen verschijnen, moet u zich correct positioneren om ze te pareren. Snelle reflexen zijn essentieel, net als het timen van je schot wanneer de bijl van de Marauder midden zwaait.
Een veel voorkomende kritiek op de Marauder was dat het de stroom van de eeuwige stroom verstoorde en een andere aanpak vereiste dan de gebruikelijke tactieken van de game. Dit is precies de reden waarom ik de Marauder waardeer - het dwingt een verschuiving van ballistische beweging naar breakdancing, uitdagende spelers om zich aan te passen. Doom Eternal brak de regels van traditionele FPS -spellen door spelers anders te laten nadenken over middelen, wapens en gevechten. De Marauder brak op zijn beurt die nieuwe regels en presenteerde een ultieme uitdaging. Terwijl ik van deze uitdaging geniet, begrijp ik waarom het veel spelers gefrustreerde.
! [] (/Uploads/24/682736E99F8F0.Webp> De Agaddon Hunter is misschien wel de meest Marauder-achtige vijand in de donkere eeuwen, maar elke demon heeft een beetje van Eternal's meest angstaanjagende vijandvoet in hen. | Image Credit: ID Software/Bethesda
DOOM: The Dark Ages behandelt dit probleem door verschillende "dansen" in de bredere gevechtservaring op te nemen. Elk belangrijk vijandelijke type heeft unieke groene projectielen of melee -aanvallen, waardoor verschillende benaderingen nodig zijn voor elke ontmoeting. De Mancubus vuurt bijvoorbeeld brede energie "hekken" met groene "pijlers" aan elk uiteinde, waardoor u moet weven om ze te pareren. De vaglijke ontketenen de volleys van dodelijke bollen, die je moet sprinten om af te buigen alsof je een dodelijk spel van tennis speelt. De skeletrevenant weerspiegelt de Marauder nauw en is onkwetsbaar totdat je een van zijn groene schedels afbuigt.
Omdat elke demon een unieke bewegingsstrategie vereist, voelt het introduceren van nieuwe vijanden naadloos aan. De Agaddon Hunter en Komodo vormen belangrijke uitdagingen met hun intense melee -aanvallen, maar tegen de tijd dat ze verschijnen, ben je al gewend om je beweging en reacties aan te passen. Dit was niet het geval met de Marauder in Eternal, omdat de tactiek niet in overeenstemming is met de standaardbenadering van de game om het juiste wapen voor de juiste demon te selecteren.
Het ontwerp van de Marauder was nooit het probleem; Het was de onverwachte verschuiving in gameplay die spelers overrompeld had. DOOM: The Dark Ages bereidt spelers hierop voor door op reactiegebaseerde mechanica een fundamenteel onderdeel van de hele ervaring te maken, in plaats van een plotselinge verandering. Hoewel dit de uitdaging minder intens maakt - het Parry -venster met het schild is meer vergevingsgezind dan de oogflits van de Marauder - blijft het kernconcept: vergrendelde stap met je vijand, wacht op het perfecte moment en sla toe wanneer het licht groen wordt. Doom: The Dark Ages herinterpreteert deze ideeën op een nieuwe manier, maar ze blijven onmiskenbaar bekend. Je staat en je vecht.
