Klassieke monsters zoals Dracula, het monster van Frankenstein, de onzichtbare man en de mummie - en, natuurlijk, de wolfman - zijn doorgevoerd, evoluerend over generaties om angstaanjagend en cultureel relevant te blijven. Recente filmische interpretaties, zoals Robert Eggers ' Nosferatu en Guillermo del Toro's aankomende aanpassing van Frankenstein, demonstreren deze blijvende aantrekkingskracht. Nu biedt schrijver-regisseur Leigh Whannell zijn eigen visie op de Wolf-man.
Maar hoe maakt men een moderne Wolf Man -film resoneren met het hedendaagse publiek? Hoe revitaliseren filmmakers, zoals Whannell, deze klassieke monsters revitaliseren en maken ze beangstigend en zinvol in 2025?
Om dit te verdiepen, hebben we Whannell geïnterviewd. Hij besprak de impact van klassieke monsterfilms op zijn werk, zijn aanpak om de Wolf -man te doen herleven, en waarom het publiek nog steeds in deze iconische wezens zou moeten worden geïnvesteerd. Het gesprek onderzocht de rijke metaforische diepte die inherent is aan deze monsterverhalen.
